“Toen een medewerker van mij slachtoffer werd van een ernstig incident buiten het werk, wist ik eerst niet goed wat te doen. Moest ik ruimte geven of juist contact houden? Moest ik actief hulp bieden of wachten tot hij zelf iets aangaf? Ik wilde er zijn – maar hoe?
We besloten het stap voor stap samen te doen. De medewerker wilde graag in contact blijven met het werk, ondanks alles wat er speelde. Dat werk een zekere structuur en afleiding kon bieden, gaf houvast. Tegelijkertijd onderging hij EMDR-therapie, wat veel energie kostte. We hebben daarom steeds afgestemd: wat lukt vandaag wel? Wat is te veel? Wanneer heeft hij rust nodig? Ik heb geprobeerd om niet te sturen, maar te volgen.
Dat resulteerde in een balans van op sommige dagen wel inhoudelijk werk oppakken en op dagen dat hij therapievolgde niet of alleen meedoen met de lunch of koffiedrinken.
Wat ik bijzonder vond, is dat hij zelf het gesprek met het team wilde aangaan. Hij wilde graag delen wat er aan de hand was, zodat er openheid en begrip zou zijn. Ik vond dat dapper – en het werkte. De sfeer in het team werd daardoor juist meer betrokken, niet ongemakkelijk.
Uiteindelijk gaf hij me terug dat de begeleiding in dat heftige jaar “echt enorm fijn” is geweest. Dat raakte me. Want ik deed maar wat – op gevoel.
Wat ik leerde als leidinggevende:
- Luisteren is krachtiger dan oplossen.
Blijf inchecken bij je werknemer. Wat heeft deze persoon nodig? Kom alleen met wat ideeën en oplossingen als iemand het zelf echt niet weet.
- Eerlijk zijn over je eigen twijfels schept vertrouwen.
Ik heb gewoon eerlijk gezegd dat ik niet zo goed wist wat handig was in deze situatie, maar dat ik het graag goed wilde doen.
- Hulp inschakelen is geen zwakte, maar een vorm van zorg.
Ik ben rond gaan vragen bij andere leidinggevende wat zij zouden doen, ook heb ik advies ingewonnen bij een bedrijfsarts en bij een psycholoog. Dat gaf me handvatten wat wel en niet te doen.
*De naam en foto van Agnes zijn niet echt, haar verhaal is dat wel.
