Discriminatie

De gevolgen van discriminatie worden nog weleens onderschat. Je zou kunnen denken ‘dat het maar woorden zijn’. Maar woorden kunnen iemand flink beschadigen, zeker als het zich keer op keer herhaalt.

Van het gevoel nergens bij te horen tot psychische klachten en zelfs zelfdoding: discriminatie kan écht grote gevolgen hebben.

Vertelt jouw naaste dat hij of zij gediscrimineerd wordt? Of zie je dit gebeuren? Dan is het dus heel belangrijk om de situatie serieus te nemen. En heel waardevol als je jouw naaste de steun biedt die hij of zij nodig heeft.

Houd er rekening mee dat geen één situatie hetzelfde is. Iedereen kan anders op discriminatie reageren en ook de gevolgen zijn voor iedereen anders.

Soms kun je de dingen die je zegt heel goed bedoelen, maar kan iets toch kwetsend zijn. Bijvoorbeeld omdat je het zelf niet hebt meegemaakt, maar toch zegt dat je snapt hoe jouw naaste
zich voelt. Probeer dit soort uitspraken te voorkomen.

Wat je altijd zou kunnen zeggen, is: “Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat het heel heftig is (geweest). Ik vind het heel erg dat dit jou is/wordt aangedaan en ben er voor je als je erover wil praten.”

Het kan voor jouw naaste pijnlijk zijn als je de situatie of zijn of haar emoties bagatelliseert. Ook als de discriminatie jaren geleden gebeurde, want het kan diepe sporen achterlaten.

Probeer geen uitspraken te doen waardoor jouw naaste het gevoel krijgt niet serieus te worden genomen. Zoals “Het zijn toch maar woorden?” Of: “Het is nu al zo lang geleden.”

Jouw naaste kan verschillende emoties laten zien en zelfs boos en agressief reageren. Dit kan komen door gevoelens van onmacht. Deze emoties komen vaker voor bij mensen die discriminatie meemaken. Probeer te beseffen dat het niet persoonlijk bedoeld is en probeer er niet over te oordelen.

Mogelijk denk je te weten wat voor jouw naaste het beste zou zijn. Toch is het belangrijk dat je hem of haar zelf laat beslissen wat er wel en niet gebeurt. Zeg bijvoorbeeld niet: “Je moet echt aangifte doen.” Of “Nu wordt het echt tijd om weer eens op pad te gaan.”

Probeer altijd de grenzen en het eigen tempo van jouw naaste te respecteren, in plaats van te pushen.

Mogelijk denk je te weten wat voor jouw naaste de beste manier is om met de situatie om te gaan. Of om de gebeurtenis(sen) te verwerken. Toch heeft iedereen zijn eigen tempo en eigen manier hierin. Probeer daarom geen uitspraken te doen als:

• “Je moet je gevoelens niet wegstoppen.”
• “Je moet wel gewoon huilen, hoor.”
• “Als je er niet over praat, kun je het ook geen plek geven.”

Heeft jouw naaste na lange tijd nog steeds last van wat er gebeurd is? Je wil natuurlijk graag dat hij of zij de hele situatie snel achter zich kan laten. En je denkt daarom misschien al snel in oplossingen.

Het is goed te beseffen dat je de gebeurtenissen en de emotionele gevolgen niet weg kunt nemen. Met oplossingen komen is dus niet altijd de gewenste reactie. Een luisterend oor is vaak veel belangrijker.

Het is heel logisch dat je de situatie van jouw naaste misschien met iemand wilt delen. Bijvoorbeeld om te kunnen bespreken wat een goede volgende stap kan zijn. Toch is het verhaal iets persoonlijks, waar je met respect mee om moet gaan. Vraag dus altijd eerst aan jouw naaste of het oké is dat je dit met een ander deelt.

Het is begrijpelijk dat je jouw naaste zo goed mogelijk wil helpen. Toch is het belangrijk om je te blijven beseffen dat jouw hulp als naaste goed genoeg is. Je bent geen hulpverlener of psycholoog en die rol hoef je ook niet aan te nemen.