“Ik was 25 toen ik getuige werd van een steekincident, direct voor mijn voordeur. Ik hoorde mijn buurvrouw om hulp schreeuwen, ze werd meerdere keren gestoken. Ik probeerde in te grijpen, riep naar de dader en belde 112. De dader keek me aan en zei meerdere keren: “Ik weet nu waar jij woont’.
Op dat moment was ik in de overlevingsmodus. Het moment tot de politieauto’s arriveerden, leek uren te duren. Hierna ging alles ging snel. Ik deed wat ik moest doen, maar pas later drong het tot me door wat er was gebeurd. Mijn huis voelde ineens niet meer veilig. De plek waar ik altijd kon ontspannen, werd een plek van spanning.
In de weken erna sliep ik amper. Elk hard geluid maakte me alert. Een schreeuw op straat of de deurbel bracht me in één klap terug. Ik werd angstig en teruggetrokken. En toch functioneerde ik aan de buitenkant gewoon door. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar nog niet hoe en wat.
Op mijn werk zagen ze het. Dat ik stiller was, vermoeid, en minder open dan normaal. Mijn leidinggevende vroeg hoe het met me ging, zonder te duwen. Geen confronterende vragen, maar ruimte. Er werd niet over me heen beslist, maar samen gekeken wat helpend kon zijn.
Dat maakte voor mij verschil. Ze bood aan mijn verhaal in het team te delen – maar alleen als ík dat wilde. Ik hoefde niets. En juist die ruimte gaf mij het gevoel dat ik niet alleen stond.
Wat ik nooit had verwacht, was dat mijn werk ook actief meedacht over professionele hulp. Ik kreeg informatie over behandelingen, en mijn werkgever bood aan om mee te zoeken naar passende therapie. Ze vroeg of ik iets wilde horen over haar eigen ervaringen.
Toen bleek dat de wachttijd voor EMDR lang was, boden ze zelfs aan om (een deel van) de behandeling particulier te vergoeden.
We spraken af dat ik elke twee weken één dag rond mijn behandelsessies ziek kon melden. Dat was misschien een kleine praktische maatregel, maar het gaf me zóveel rust. Ik hoefde me niet groter voor te doen dan ik was. EMDR heeft mij altijd veel energie gekost.
“Ik ben langzaam weer doorgegaan.”
De therapie hielp me om de spanning los te laten. Om weer te slapen. Om niet meer bang te zijn voor iets simpels als een deurbel. De wereld voelde stap voor stap steeds wat normaler.
Wat écht het verschil maakte? Dat ik op mijn werk mezelf mocht zijn. Dat er vertrouwen was. En dat ik niet hoefde te kiezen tussen mijn gezondheid en mijn baan.
“Dankbaar voor werkgever”
Achteraf besef ik hoe anders het had kunnen lopen. Als mijn leidinggevende had gezegd: “Misschien helpt het om je gewoon weer op je werk te focussen” had ik me waarschijnlijk teruggetrokken. Het had ook gekund dat er geen ruimte was geweest om het gesprek te voeren of dit open te breken in het team. Als ik elke ziektedag had moeten verantwoorden of mijn herstel had moeten uitleggen, was het proces veel zwaarder geweest.
Wat je als werkgever zegt en doet, doet er écht toe. Begrip kost niets, maar het leverde mij enorm veel op.”
*Sanne haar naam en foto zijn niet echt, haar verhaal is dat wel.
